Από τη μία, το έργο του Jean M. Mercier «Μεσολογγίτες πρόσφυγες» (περ. 1830) κι από την άλλη το παραμύθι "η καρδια ευχήθηκε" της Muon Thi Van (εκδ. ΙΚΑΡΟΣ) συνδέθηκαν μεταξύ τους για να αποτυπώσουν στιγμές φυγής—είτε από μια πολιορκημένη πόλη, είτε από έναν άγνωστο τόπο μέσα σε ένα πιο αφηρημένο, ποιητικό πλαίσιο. Στον πίνακα, το βλέμμα παγώνει σε μια ιστορική στιγμή—μια ομάδα ανθρώπων, ξεριζωμένων, σε μια συγκεκριμένη εποχή. Στο παραμύθι, η ίδια εμπειρία της προσφυγιάς διατρέχει τον χρόνο και μεταφέρεται μέσα από τον ρυθμό των ευχών, σαν να είναι ένα διαρκές μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο. Και στα δύο, η βάρκα γίνεται το όχημα της επιβίωσης, αλλά και της διαρκούς αναμονής μιας καλύτερης συνθήκης που δεν έρχεται ποτέ. Είναι η βάρκα του μικρού κοριτσιού του παραμυθιού ίδια με τη βάρκα των Μεσολογγιτών;Η ιστορία επαναλαμβάνεται, οι βάρκες αλλάζουν, αλλά το ταξίδι της φυγής είναι πάντα το ίδιο. Η βάρκα πλέει σε μια θάλασσα που έχει ήδη φιλοξενήσει χιλιάδες άλλες βάρκες. Οι κυματισμοί της δεν είναι μόνο παιχνίδι του ανέμου, αλλά απόηχος των κουπιών που τη διέσχισαν πριν από αυτό. Αν η θάλασσα είχε μνήμη, θα μπορούσε να διηγηθεί τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά. Όμως, η θάλασσα δεν θυμάται. Οι άνθρωποι θυμούνται. Κι αν το παιδί του παραμυθιού κοίταζε βαθιά στο νερό, ίσως έβλεπε κάτι ακόμα—όχι μονάχα τον ουρανό που καθρεφτίζεται, αλλά τα βλέμματα όσων βρέθηκαν στην ίδια θέση πριν από αυτό. Τα βλέμματα των Μεσολογγιτών, τα βλέμματα εκείνων που, σε άλλη εποχή, σε άλλη χώρα, είχαν κάνει τις ίδιες ευχές χωρίς να ξέρουν αν θα ακουστούν.  Οι ευχές λοιπόν γίνονται η ανθρώπινη φωνή μέσα στη θάλασσα—μια ελπίδα για το αν θα υπάρξει τελικά μια στεριά όπου δε θα χρειάζεται άλλη φυγή.