ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

Στα πλαίσια της ενασχόλησης με τις οπτικές και τις παραμέτρους του 1^ου Παγκόσμιου Στόχου που φέρει τον τίτλο: «Μηδενική Φτώχεια» και σε συνέχεια της διακαλλιτεχνικής προσέγγισης του προβλήματος την οποία επιχειρήσαμε στα Εφαρμοσμένα Σενάρια του παρόντος σχολικού διαγωνισμού, μαθήτριες και μαθητές της Α΄ και της Β΄ Λυκείου της σχολικής μας μονάδας αποφάσισαν να δώσουν μια νέα πνοή στον εμβληματικό πίνακα «Οι Πατατοφάγοι» του Βίνσεντ Βαν Γκογκ και να μεταφέρουν στη σημερινή εποχή την εναγώνια προσπάθεια της εργατικής μάζας και των λαϊκών στρωμάτων για την εξασφάλιση της καθημερινής σίτισης. Το δράμα των νεοαστέγων και των νεόπτωχων έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια και οι εικόνες των ατελείωτων ουρών μπροστά στα συσσίτια, των ξαπλωμένων ή γονατιστών συνανθρώπων μας στα πεζοδρόμια του αστικού ιστού, συνιστά μια διαρκή υπενθύμιση αυτού του δράματος. Οι μαθήτριες και οι μαθητές συνέλεξαν εικόνες από πίνακες, έγραψαν το κείμενο, επέλεξαν τη μουσική επένδυση του βίντεο και συγκεκριμένα το ορχηστρικό κομμάτι του Μάνου Χατζηδάκι με τίτλο «Όταν έρχονται τα σύννεφα», πραγματοποίησαν audition για τη φωνή που θα απέδιδε καλύτερα το πνεύμα του κειμένου και δημιούργησαν το βίντεο. Το κείμενο που οπτικοποιείται στο βίντεο έχει ως εξής:

«Το πλήθος στη λαϊκή αγορά πήρε να λιγοστεύει. Τρεις το μεσημέρι, μισοκρυμμένος στη γωνία, περιμένω να δω τους μανάβηδες να μαζεύουν τους πάγκους τους και να γεμίζουν τα άδεια καφάσια με την απούλητη πραμάτεια. Αυτά που οι νοικοκυραίοι δεν καταδέχονται να βάλουν στο καρότσι τους, γιατί έχουν μαραθεί από το πρωί μέσα στη ζέστη ή έχουν μαύρα στίγματα και τα παιδιά τους αρνούνται να τα βάλουν στο στόμα τους. Μόλις οι μανάβηδες αφήσουν τα τελάρα έξω από τους κάδους απορριμμάτων, ορμάνε άξαφνα δεκάδες τύποι σαν εμένα – πού κρύβονταν τόση ώρα αλήθεια; - και γεμίζουν κάτι ελεεινές σακούλες, ελεεινές σαν την ύπαρξή μας. Από μια τρύπια τσέπη κατρακυλούν τρεις πατάτες. Τις αρπάζω και το βάζω στα πόδια.  Στην σκοτεινή αποθήκη- τρώγλη με περιμένουν ο Μιχάλης και ο Καλλιτέχνης. Ο ένας πρόλαβε και πήρε δυο ντομάτες, ο άλλος το άδειο τελάρο  για να το ζωγραφίσει. «Θα τα μοιραστούμε σαν τη Θεία Μετάληψη», τους λέω και ξεσπάω σε γέλια. Ο  Καλλιτέχνης αφήνει τη γωνιά του και ανακατεύει τους μπόγους του, πασχίζει να βρει κάτι μέσα στα κουρέλια του. Ανασύρει ένα παλιό άλμπουμ, μόνο που τις σελίδες του δεν τις διακοσμούν φωτογραφίες αλλά μικρές κάρτες που απεικονίζουν πίνακες. Μας δείχνει με το αποστεωμένο από την πείνα χέρι του μια ζωγραφιά· κάτι ταλαίπωρες φιγούρες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, συγκεντρωμένες γύρω από το τραπέζι να τρώνε πατάτες. «Οι Πατατοφάγοι» του Βαν Γκογκ» ακούω τη φωνή του να μας διευκρινίζει. Κοιτώ γύρω μου… δεν μπορεί, σκέφτομαι, δεν μπορεί… κάποιος μας παραμόνεψε ένα βράδυ και ζωγράφισε την κατάντια μας…»