Πειραματικό Δημ. Σχολ. Σερρών "Κων. Καραμανλής"

Φέτος, συμμετέχουμε κι εμείς στο «κι αν ήσουν εσύ;» που είναι ένα πρόγραμμα ευαισθητοποίησης της ευρύτερης εκπαιδευτικής κοινότητας στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε θέματα προσφύγων με βιωματικές δραστηριότητες, και τεχνικές θεάτρου και εκπαιδευτικού δράματος. Υλοποιείται από τον Φεβρουάριο 2015 από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. 

Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος εντάξαμε τη δράση μας «Βαλίτσες». Είχαμε ήδη αποφασίσει από πέρσι ότι στην έκτη τάξη θέλουμε να μάθουμε περισσότερα για τον κόσμο μας. Και σε ένα ταξίδι στον κόσμο πρέπει να έχει κάποιος, τι άλλο; μια βαλίτσα!

Κι έτσι ξεκινήσαμε! Με αφορμή τις βαλίτσες του ζωγράφου Αλέξη Ακριθάκη, σχεδιάσαμε όλοι τη βαλίτσα που θα μας συντρόφευε στο ταξίδι μας! Διαλέξαμε τη χώρα που θα θέλαμε να ταξιδέψουμε και τη γεμίσαμε με χορούς, αξιοθέατα, συνταγές και μνημεία. Ήμασταν ενθουσιασμένοι με τα ταξίδια αυτά! Μάθαμε πολλά κι όμορφα πράγματα.

Μετά, όμως, προβληματιστήκαμε μαθαίνοντας ότι κάθε 2 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος αναγκάζεται να εκτοπιστεί βίαια. …κι έτσι σκεφτήκαμε τη βαλίτσα του πρόσφυγα! Τι πράγματα, άραγε, θα παίρναμε εμείς σε μια ανάλογη περίπτωση; Και το χειρότερο! Πόσα πράγματα θα έπρεπε να αφήσουμε;;;

Ήταν η στιγμή να έρθουμε σε επαφή με το έργο του Σύρου καλλιτέχνη Mohamad Hafez και τις δικές του βαλίτσες. Πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε, καθώς μέσα σε ανοιχτές βαλίτσες κατασκευάζει μινιατούρες για να αναπαραστήσει τις κατεστραμμένες ζωές των προσφύγων και όσων άφησαν πίσω τους.

Τελικά, η βαλίτσα του πρόσφυγα είναι μια βαλίτσα διαφορετική, που κουβαλάει πόνο, φόβο κι αγωνία. Μια βαλίτσα που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί μέχρι τώρα και ίσως… κανένας άνθρωπος δε θα έπρεπε να την έχει γνωρίσει.

Οι δύο αυτές βαλίτσες, του πρόσφυγα και του ταξιδιώτη, ήταν η έμπνευσή μας για το ποίημα που γράψαμε μέσα στην τάξη και το οποίο αφιερώνουμε σε όλο τον κόσμο με την ευχή η προσφυγιά να γίνει η κακιά μάγισσα σε παραμύθια που μιλάνε για κόσμους μακρινούς, κόσμους που δεν υπάρχουν πια. Η μουσικός του σχολείου έδωσε μελωδία και το ποίημα έγινε τραγούδι και το τραγούδι έγινε ευχή!